ေတြးမိတာေလးမ်ား (၁)

ကြ်န္ေတာ္ Internet ေပၚမွာ သိခ်င္လို႔ ရွာၾကည့္ရင္းေတြ႔လို႔ ၿပန္တင္ေပးလိုက္တာပါ။

ေမးခြန္းေတြကေတာ့
(၁) အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ အေၾကာင္း (၂) ၿမင့္မိုရ္ေတာင္ တကယ္ရွိမရွိနဲ႔ (၃) သၾကၤန္ရက္ေတြ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္က က်င္းပခဲ့ၿခင္းရွိမရွိ တို႔ပါ။
ထီးခ်ိဳင့္ၿမိဳ႔တည္ေတာ ဆရာေတာ္က ေၿဖၾကားေပးထားတာပါ။

Credit to: www.dhammaflavour.net

တည္ေတာဆရာေတာ္ (ေမး+ေျဖ) ၅-မွ...

၁... အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ...
၂... ျမင္းမိုရ္ေတာင္...
၃... ဘုရားလက္ထက္ သၾကၤန္ပြဲ...

"Au revoir Cantona and Man United...... come back when you've won 18"

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာ အရင္က အန္ဖီးလ္ဆိုတဲ့ ကြင္းၾကီးထဲမွာ ေခါင္းစီး စာတန္းၾကီးတစ္ခု ထည္ထည္၀ါ၀ါ ရွိခဲ့ဖူးေလရဲ့.....



" ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္ ကန္တိုနာ...မင္းတို႔လည္း ငါတို႔လို ဖလား ၁၈ လုံးရၿပီးရင္ ၿပန္လာခဲ့ပါ" ဆိုတာပါ။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရယ္စရာတစ္ခုေပါ့။
ဘယ္သူက ထင္ထားမွာလည္း။
ခုမွစၿပီး မန္ေနဂ်ာ ဖာဂူဆန္ေအာက္မွာ ၿပန္လည္ေတာက္ပ လာတဲ့ သရဲနီေတြ ဖလား ၁၈လံုးရဖို႔ ဆိုတာက ၾကိဳးၾကာနီေတြ အတြက္ ေၿပာလို႔ ေကာင္းလြန္းတဲ့ ပ်က္လံုးတစ္ခုသာေပါ့။

ၾကိဳးၾကာနီေတြ အၿမင္မွာေတာ့ သရဲနီေတြ ဖလား ၁၈လံုးၿပည့္ရင္ေတာင္မွ သူတို႔ေတြ အနည္းဆံုး ဖလား ၁၀လံုး မဟုတ္ရင္ အလံုး ၂၀ ေလာက္သူတို႔ ရဲ့ ဆုဖလား ဘီဒိုမွာ ထပ္ၿဖည့္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနခဲ့ၾကတာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ရွံဳးနိမ့္မွဳကလည္း ခဏတာ လို႔ပဲ ထင္မွတ္ထားၾကၿပီး၊ မၾကာခင္မွာပဲ အသင္း ၂သင္းၾကားမွာ ရွိတဲ့ ဖလား အေရအတြက္ကြာၿခားမွဳက မၾကာခင္ ၿပန္လည္ ၿမင့္မားလာမယ္လို႔ မွတ္ထင္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ "ဒီႏွစ္က ငါတို႔ ႏွစ္ပဲ " လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေတြသာ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ကုန္သြားတယ္၊ ဖလားကမလာ၊ စိတ္ပ်က္မွဳေတြ သာ ထပ္ထပ္တိုး လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း "ဒီႏွစ္က ငါတို႔ ႏွစ္ပဲ" ဆိုတာကေတာ့ ဟန္မပ်က္ ေၾကြးေၾကာ္ဆဲေပါ့။

မႏွစ္တုန္းကေတာ့ "ဒီႏွစ္က ငါတို႔ႏွစ္ပဲ" ဆိုတာ ၿဖစ္လာႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေနအထားကို ၾကိဳးၾကာနီတို႔ ရာသီအစမွာ ရရွိခဲ့ပါတယ္။
သရဲနီေတြက ဖလား ၁၈လံုး ရမယ့္ အေနအထားနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါ့။
ဒါေပမယ့္လည္း ရာသီအစမွာ သရဲနီေတြအတြက္က တိုက္ၾကီးမ်ားဖလား ကန္မွဳနဲ႔ ပြဲက်န္ေတြမ်ားၿပီး ၊ ၾကိဳးၾကာနီေတြက အမွတ္ေပးဇယားမွာ အမွတ္ၿပတ္ ဦးေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္းေပါ့ေနာ္ ၾကိဳးၾကာနီေတြရဲ့ ဦးေသွ်ာင္ ဘန္နီတက္ဇ္ "Fachts" ဆိုတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ "falling slowly" သီခ်င္းဆိုၿပီး ၾကိဳးၾကာနီေတြ ေအာက္ဆင္းသြားတာ
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အားလံုးသိၿပီးၾကတဲ့ အတိုင္းပဲ ၿဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။


" ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္ ကန္တိုနာ...မင္းတို႔လည္း ငါတို႔လို ဖလား ၁၈ လုံးရၿပီးရင္ ၿပန္လာခဲ့ပါ"

ကိုမွတ္မိေသးဦးမွာေပါ့။


မင္းတို႔ အရမ္းႏွဳတ္ဆက္ခ်င္ေနတဲ့ ကန္တိုနာကို ခုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႏွဳတ္ဆက္လို႔ ရၿပီးေလ။

မင္းတို႔ေၿပာေၿပာေနခဲ့ၾကတဲ့ ဖလား ၁၈လံုးနဲ႔ အတူ ငါတို႔ ၿပန္လာခဲ့ၿပီးေလ။

မင္းတို႔ေၿပာခဲ့ သလိုပဲ ငါတို႔ရဲ့ ဘုရင္ ကန္တိုနာကို ၿပင္သစ္ေလသံနဲ႔ Bonjour(ဟယ္လို) လို႔ ေၿပာၿပီး ႏွဳတ္ဆက္လိုက္စမ္းပါ။

အေ၀းပြဲၾကည့္စင္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ ကန္တိုနာ ရဲ့ ဘက္ေတာ္သား ငါတို႔ သရဲနီေတြကို ေငးၾကည့္ရင္းနဲ႔ေပါ့.........


မွတ္ခ်က္။ ။ therepublicofmancunia မွာ ေဆာင္းပါးကို ေတာ္သလိုေလွ်ာ္သလို ဘာသာၿပန္သည္။

Read original article here

The Life of a Ballerina

ဟုိး ေရွးေရွးတုန္းက ဘဲေလးအက ကို အရမ္း ကတတ္ခ်င္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူက အရမ္းကို တတ္ခ်င္လြန္းလို႔ သူ႔ကေလးဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ မရပ္မနားပဲ သင္ၾကားခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္လည္းေပါ့ သူမက သူမမွာ ဘဲေလးကဖို႔ ပင္ကိုယ္၊စြမ္းရည္ ပါလာတယ္၊မပါလာဘူးဆိုတာကို အၿမဲတမ္းပဲ သိခ်င္ေနခဲ့တယ္။

အဲလိုနဲ႔ပဲ တစ္ေန႔မွာ သူမေနထိုင္တဲ့ ၿမိဳ႔ကို နာမည္ၾကီး ဘဲေလး အကဖြဲ႔ တစ္ခုေရာက္လာပါေလေရာ။
မိန္းကေလးကလည္း သူမအတြက္ အခြင့္အေရးပဲဆိုၿပီး သူမ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး သိခ်င္တဲ့ အရာကို အဲဒီ အဖြဲ႔ က ဆရာထံ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုၿပီး၊ ေမးၿမန္းပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာက ပထမဆံုးအေနနဲ႔ သူမကို ကၿပဖို႔ေၿပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္းဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္ဘူး ဆရာၾကီးက ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါၿပီး မၿဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ေၿပာလိုက္ပါေလေရာ။

အဲဒီမွာပဲ မိန္းကေလး က စိတ္ႏွလံုး အရမ္းကို ေၾကကြဲထိခိုက္ၿပီး၊ သူ႔ ဘဲေလးကဖို႔ အသံုးအေဆာင္ေတြ ကို အကုန္ပစ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မကေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့အိမ္ေထာင္ၿပဳလိုက္ၿပီး၊ ကေလးေတြ အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္တစ္ခုကိုပဲ ၀င္လုပ္ေနတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ပဲ အခ်ိန္ေတြ ေၿပာင္း၊ လေတြေဟာင္းၿပီး ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာ ကုန္သြာပါေရာ။
ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာပဲ ဒီၿမိဳ႔ ကို လာခဲ့တဲ့ ဘဲေလးအဖြဲ႔ ကတစ္ေၾကာ့ၿပန္ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ မိန္းကေလးနဲ႔ ဘဲေလးဆရာတို႔ ၿပန္ေတြ႔ၾကၿပန္ပါတယ္။

သူမက ဆရာၾကီးကို အလာပ၊သလာပ ေတြေၿပာၿပီး၊ သူမကို မွတ္မိလားမမွတ္မိ လားေမးတာေပါ့။ ေနာက္သူမက သူမ စိတ္ထဲမွာ မတင္မက်ၿဖစ္ေနတာကို ဆရာၾကီးကိုေမးၿပန္ေရာ။

သူမ သိခ်င္တာက ဆရာၾကီးကအရင္တစ္ခါ သူမေမးတုန္းက ဆရာၾကီးက သူ႔မွာ ပင္ကိုယ္စြမ္းရည္ မရွိဘူးဆိုတာ ဘာေၾကာင့္သိတာလည္းေပါ့။

ဆရာၾကီးက " မိန္းကေလး၊ အဲဒီတုန္းက ငါ မင္း ကတာကို ေသခ်ာမၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ငါက ငါ့ဆီကို လာေတြ႔တဲ့သူတိုင္း ကို အဲလိုမ်ိဳးပဲ ေၿပာခဲ့တာပါ" လို႔ေၿပာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ မိန္းကေလးက
" ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ တာပဲ ဆရာၾကီးရယ္။ ဆရာၾကီးေၿပာခဲ့တဲ့ စကားလံုးေတြကို ကြ်န္မ ဘ၀ ကို လံုး၀ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တာပါ။ ဆရာၾကီးသာ မေၿပာခဲ့ရင္ ကြ်န္မ ခုခ်ိန္ဆို နာမည္ၾကီးတဲ့ ဘဲေလးအကမင္းသမီး တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနေလာက္ၿပီး" လို႔ ငို ရွိဳက္ၿပီး ေၿပာပါေလေရာ။

ဒါေပမယ့္ ဆရာၾကီးက ၿပန္ေၿပာတာက
" ငါကေတာ့ ငါ့အၿပစ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ မင္းဆီမွာ တကယ္ ပင္ကိုယ္ အရည္အခ်င္းရွိရင္ မင္း ငါေၿပာတာကိုလည္း ဂရုစိုက္ နားေထာင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ခုလို လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ လည္း မင္းၾကိဳက္တာကို စြန္႔လႊတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး" လို႔ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။

Okie.

So, here, whom was to be blamed for and why should he/she be blamed?