သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းဖို ့ေရာက္မူ သူတစ္ေယာက္မွာ ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း။
ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္ ၾကငွာန္းလည္းခံ မတ္ဗိုလ္ရံ၍ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္ စည္းစိမ္မကြာ မင္းခ်မ္သာကား သမုဒၵရာ ေရမ်က္ႏွာထက္ ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ အသက္လ်ာတည္း။
ၾကင္နာသနား ငါ့အားမသတ္ ယခုလႊတ္လည္း ၀ိပါက္ၾကမၼာ လူတကာတို႔ ခႏၶာခိုင္ၾကည္ အတည္မျမဲ ေဘာက္လွဲတတ္သည္ မခြ်တ္စသာ သတၱ၀ါတည္း။
ရွိခိုးေကာ္ေရာ္ ပူေဇာ္အကြ်န္ ပန္ခဲ့တံု၏ ခိုက္ၾကံဳ၀ိပါက္ သံသာစက္၌ ၾကိဳက္လတ္တြန္မူ တံု႔မယူလုိ စိတ္ၿမဲသို၍ ၾကည္ညဳိလႊတ္ၿပန္ သခင္မွန္ကို ခ်န္ဘိစိစစ္ အၿပစ္ဖယ္ေရး ခြင့္လ်င္ေပး၏ ေသြးသည္အနိစၥာ ငါ့ခႏၶာတည္း။ ။
အနႏၱသူရိယအမတ္ၾကီး(ပုဂံေခတ္)
Saturday, September 5, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment